Succes behalen volgens de 13 principes van Napoleon Hill

De bewering dat Napoleon Hill een oplichter was, lijdt aan de ‘recency bias’ – het idee dat we, omdat we geen directe toegang hebben tot de feiten van meer dan 100 jaar geleden, hedendaagse standaarden en wantrouwen toepassen op historische figuren. Maar er is meer documentatie dan vaak wordt aangenomen. Hier volgt de geschiedenis van Hills connecties met Andrew Carnegie, Woodrow Wilson en Franklin Roosevelt.

Hill begon zijn carrière als schrijver voor de Amerikaanse senator Robert L. Taylor, die het tijdschrift Taylor-Trotwood Magazine uitgaf. Taylor was bevriend met Andrew Carnegie en gaf zelfs een toespraak namens Carnegies organisatie, de Optimists Club. Het artikel dat Hill schreef voor Taylor, getiteld Mobile Alabama, is publiek beschikbaar. Er zijn meerdere artikelen die de link aantonen tussen Hills werkgever Taylor en Andrew Carnegie, evenals met presidenten Theodore Roosevelt en William Howard Taft – beiden zou Hill persoonlijk hebben ontmoet.

Senator Taylor gaf Hill de opdracht om een reeks interviews te doen met zijn rijke bekenden voor het tijdschrift, en introduceerde hem bij Carnegie. Het is dus onjuist dat Hill zijn band met Carnegie pas na diens dood zou hebben genoemd. In werkelijkheid publiceerde Hill al in 1917 een boek waarin een aanbevelingsbrief van Carnegie is opgenomen, evenals brieven van John D. Rockefeller en Thomas Edison. Carnegie overleed pas in 1919. Het idee dat Hill wachtte tot deze figuren overleden waren, gaat ook mank als je kijkt naar zijn verwijzingen naar bijvoorbeeld Henry Ford (overleden in 1947) en Edison (overleden in 1931). Hill noemde hen beiden al in zijn boek The Law of Success uit 1928, dus ruim voor hun dood.

Hill had ook een publieke functie ten tijde van de Eerste Wereldoorlog. Zijn militaire registratiekaart is publiek toegankelijk via Ancestry.com en vermeldt hem als “social director in munitions plant” bij Winslow Brothers Company. In werkelijkheid was Hill toen president van zijn eigen opleidingsinstituut, het Napoleon Hill Institute. De reden dat zijn kaart de andere functie vermeldt, is dat Hill aanvankelijk werd opgeroepen voor militaire dienst, maar een vrijstelling kreeg van president Wilson. Hij werd vervolgens toegewezen aan de Illinois Council of Defense onder leiding van Samuel Insull, die op zijn beurt werkte voor Wilson én Edison.

Tot slot: Hills relatie met Franklin D. Roosevelt is bevestigd in krantenartikelen. Met enige objectieve research is de connectie te verifiëren. Drie van Hills directe contacten werkten binnen de Roosevelt-regering. Zo was William C. Grace president van Hills International Success University, en Daniel C. Roper – Roosevelt’s minister van Handel – hielp ook mee aan dat instituut. Daarnaast was Hills discipel Jennings Randolph een congreslid in die periode en een persoonlijke vriend van Roosevelt. Hill wordt in verschillende artikelen aangeduid als “special advisor” van de president.

Hier is een overzicht van de voornaamste kritiekpunten op Napoleon Hill, gebaseerd op bronnen van sceptici, historici en onderzoeksjournalisten:

1. Geen bewijs dat het Carnegie-interview ooit plaatsvond
Critici wijzen erop dat er geen onafhankelijk bewijs is dat Andrew Carnegie Hill ooit interviewde of hem opdracht gaf tot het schrijven van Think and Grow Rich. Er is geen briefwisseling of notitie van Carnegie gevonden waarin Hill wordt genoemd. Carnegie was bovendien bekend om zijn gewoonte om belangrijke correspondentie zorgvuldig te archiveren – het ontbreken van bewijs wordt door sceptici gezien als verdacht.

2. Hill loog mogelijk over connecties
Veel van Hills vermeende contacten – Edison, Rockefeller, Ford, Roosevelt – zijn niet onafhankelijk bevestigd. Sommige brieven in zijn boeken worden als dubieus beschouwd. Hill claimde ook banden met het Witte Huis en functies die in officiële documenten niet te vinden zijn. Er zijn geen archieven waaruit blijkt dat hij formeel als adviseur voor Roosevelt werkte.

3. Inconsistente biografie en bedenkelijke zakelijke activiteiten
Hill had in zijn vroege jaren meerdere mislukte bedrijven, waaronder een “advertising school” en een “automobielcollege”, waarbij hij volgens openbare rechtbankverslagen in meerdere staten beschuldigd werd van fraude, contractbreuk of wanbetaling. Hij wisselde regelmatig van naam en locatie. Voor critici is dit een patroon van iemand die telkens net voor problemen wegvluchtte.

4. Geen financieel bewijs van eigen succes
Hill schreef tientallen jaren over rijkdom, maar was zelf meerdere keren failliet. Er is weinig bewijs dat hij ooit daadwerkelijk rijk werd vóór de verkoop van Think and Grow Rich in de jaren 1930. Dit roept vragen op over zijn geloofwaardigheid als ‘rijkdomsmentor’.

5. Zelfhulp als pseudowetenschap
Tot slot is er inhoudelijke kritiek: Hills boeken zitten vol met niet-onderbouwde claims, magisch denken (“als je iets maar sterk genoeg gelooft komt het vanzelf”) en anekdotes zonder bronvermelding. Veel psychologen beschouwen zijn werk als de basis van de latere law of attraction-beweging – een populaire maar wetenschappelijk betwiste theorie.

Bekijk anders ook deze video:

Napoleon Hill werd beroemd door zijn boek Think and Grow Rich (1937), dat een van de bestverkochte zelfhulpboeken aller tijden werd. Hij positioneerde zichzelf als dé man die de ‘geheime formule voor succes’ had ontdekt via interviews met de machtigste mannen van zijn tijd. Het boek raakte een snaar tijdens de Grote Depressie en bood miljoenen mensen hoop op controle over hun leven. Hill’s nadruk op geloof, doelgerichtheid, en ‘autosuggestie’ werd later de basis van de hele zelfhulpindustrie.

Hill’s ideeën beïnvloedden generaties ondernemers, zelfhulpcoaches en motivatiesprekers. Zijn werk vormt de blauwdruk voor de latere law of attraction-beweging, en is terug te zien in het gedachtegoed van mensen als Tony Robbins, Bob Proctor en zelfs influencers als Oprah. Think and Grow Rich hielp het Amerikaanse idee van ‘self-made succes’ en individuele verantwoordelijkheid te verankeren in de cultuur. Tegelijk kreeg hij kritiek omdat zijn denken persoonlijke falen vaak reduceert tot gebrek aan geloof of motivatie, zonder aandacht voor systeemfactoren of ongelijkheid.

Het combineert persoonlijke anekdotes, motiverende taal en (vermeende) inzichten van industriëlen met een haast religieuze overtuiging in ‘geloof als kracht’. Hill verpakt praktische adviezen in een mystiek sausje, bijvoorbeeld met het idee van een “onzichtbare raad van mentoren”. Die hybride van zakelijk en spiritueel maakte het boek zowel inspirerend als controversieel.

Omdat zijn boodschap krachtig appelleert aan het verlangen naar controle en succes. In tijden van crisis of onzekerheid is zijn centrale belofte – dat je door gedachten rijkdom kunt aantrekken – aantrekkelijk. Bovendien is het boek slim opgebouwd met herhaling, concrete stappen en aansprekende verhalen. Voor wie erin gelooft, is het boek minder een handleiding dan een geloofssysteem.

En zoals velen zullen stellen: zijn boeken hebben vele mensen geholpen toen ze geen andere hulp zagen.

Hill’s populariteit roept vragen op over verantwoordelijkheid. Moet iemand die niet kon bewijzen wat hij claimde, miljoenen mensen motiveren met halve waarheden? Of is zijn impact belangrijker dan zijn waarheidsgehalte? Critici zeggen dat zijn werk bijdraagt aan victim blaming (“je bent arm omdat je niet genoeg gelooft”), terwijl anderen juist vinden dat hij mensen perspectief gaf in uitzichtloze tijden.

Hij werd vernoemd naar Napoleon Bonaparte – volgens familieverhalen uit bewondering voor diens vastberadenheid en leiderschap. In het landelijke Virginia van eind 19e eeuw waren heroïsche namen populair, en de naam ‘Napoleon’ paste bij de ambitie die zijn familie hem toedichtte. Ironisch genoeg zou Hill later zelf een icoon worden van persoonlijk leiderschap en wilskracht.